در این روش دندانها در گروههای پسین (چپ و راست) و پیشین تقسیم بندی می شوند. این فطعات به منزله یک دندان بزرگ در محاسبات نیرو و گشتاور در نظر گرفته می شود. بین قطعه فعال و انکوریج از فنرها و لوپهای مختلفی استفاده می شود. مزیت های این سیستم ها توانایی طرّاحی سیستم های نیرویی است که از لحاظ استاتسکی معیّن هستند و در حرکاتی که در نظر گرفته می شود از اصطکاک خبری نیست.
منبع:
Daskalogiannakis J. Glossary of Orthodontic terms. Berlin: Quintessence Publ. 2000, page 168-9
منابع پیشنهادی جهت اطلاعات بیشتر: