به طور کلی در دندانپزشکی واژه ی رزین کامپوزیت به سیستم پلیمری تقویت شده ای اطلاق می شود که برای ترمیم بافت های سختی مانند مینا و عاج استفاده می شود. واژه ی صحیح در علم مواد، کامپوزیت ماتریکس پلیمری است و یا در کامپوزیت های دارای ذرات فیلر، که به عنوان کامپوزیت مستقیم ترمیمی استفاده می شوند، واژه ی صحیح، کامپوزیت ماتریکس پلیمری تقویت شده با ذرات است.
رزین کامپوزیت ها برای جایگزینی ساختار از دست رفته ی دندان و اصلاح رنگ و کانتور دندان ودر نتیجه افزایش زیبایی استفاده می شوند. اخیرا نانوکامپوزیت ها در دسترس قرار گرفته اند که برای زیبایی عالی و نیز خواص مکانیکی خوب در نواحی تحت استرس، بهینه سازی شده اند.
رزین کامپوزیت ها برای اولین بار در سال ۱۹۶۰ توسعه یافته و نسبت به اکریل ها و سیلیکات ها دارای خصوصیات مکانیکی بالاتر، ضریب انبساط حرارتی کمتر، تغییرات ابعادی کمتر در حین ستینگ، مقاومت به سایش بیشتر و در نتیجه بهبود عملکرد کلینیکی را ارائه نمودند.
کامپوزیت های اولیه بصورت شیمیایی فعال می شدند، نسل بعدی کامپوزیت های فعال شده با نور بودند که آغازگر واکنش در آنها با طول موج ماوراء بنفش (UV) بود. این دسته بعد ها با کامپوزیتهایی جایگزین شد که در طول موج های مرئی فعال می شوند. بهبود مداوم در تکنولوژی کامپوزیت منجر به تشکیل موادی مدرن، با دوام بالا، مقاوم به سایش و زیبایی مشابه دندان طبیعی گردید. بویژه ورود نانوتکنولوژی در کنترل معماری فیلر ها، باعث پیشرفت های چشمگیری در این مواد شده است. علاوه بر این پیشرفت عوامل باندینگ برای باند کامپوزیت به ساختار دندان، باعث بهبود دوام و عملکرد ترمیم های کامپوزیتی گردیده است.
Craig’s Restorative Dental materials 2012, Chp 9
