پلاستی سایزر ها
پلاستی سایزر ها برای نرم و انعطاف پذیر نمودن به بعضی پلیمر ها اضافه می شود. پلاستی سایزر ها معمولا استر های با وزن مولکولی نسبتا پایین، مانند دی بوتیل فتالات هستند. مولکول های پلاستی سایزر در واکنش پلیمریزاسیون وارد نمی شوند ولی در تعاملات بین مولکول های پلیمر، تداخل کرده و باعث نرمتر شدن پلیمر پلاستی سایزر شده نسبت به پلیمر خالص می شوند. یکی از معایب استفاده از پلاستی سایزر ها این است که آنها به تدریج از پلاستیک جدا شده و وارد مایعات دهان می شوند که منجر به سخت شدن بیس دنچر می شود. پلاستی سایز سازی با افزودن بعضی از استر های سنگین مثل بوتیل یا اکتیل متاکریلات به متیل متاکریلات نیز انجام می شود. استر ها پلیمریزه شده و پلاستیک انعطاف پذیر تری را تشکیل می دهند. این نوع پلاستی سایز سازی داخلی به داخل مایعات دهانی leach out نمی شود و ماده انعطاف پذیر باقی می ماند.
Craig’s Restorative Dental materials 2012,Chp 9