تا دهه ۱۹۸۰ تنها راه عملي براي قراردهي اتصالات ثابت بر روي دندان‌ها تعبيه آن ها بر روي بند و سپس سمان نمودن بند بر روی دندان ها بود. در ابتدای قرن بیستم از بند های گیره مانند (Clamp) استفاده می شد که دور دندان مولر به كمك پيچ سفت مي‌شد بعد از آن بندهاي دست‌ساز از جنس طلا كه با پلايرهاي مخصوص ساخته مي‌شدند روي دندان‌هاي بيشتري استفاده شدند. بند هاي امروزي، بند هاي پيش ساخته استيل هستند كه اساساً از آن ها براي دندان هاي مولر استفاده مي‌شود. بند هاي ارتودنسي داراي اندازه هاي متنوع جهت تطابق با اندازه هاي متفاوت دندان ها در افراد مختلف هستند. قسمت اصلي بدنه بند دور تا دور دندان را در برگرفته و در سمت باكال آن تيوپ اصلي و کمکی و نيز تيوب جهت اتصال فيس بو قرا گرفته و در سمت لينگوال نيز اتچمنت هايي مانند كليت و … قابل تعبیه است. موارد كاربرد بند در دندان هايي است كه قرار است نيرو هاي سنگين متناوب به آن ها وارد شود، مانند نيروي هدگير و نيز دندان هايي كه همزمان به اتچمنت لبيال و لينگوال نياز دارند و نيز دندانهايي كه تاج كلينيكي كوتاه دارند و براكت را به سختي مي‌توان در محل دقيق قرار داد. همچنين بند در طرح دستگاه هايي مانند پندولوم، TPA ، Nance و … جهت سمان كردن و گير دستگاه وجود دارد.
Proffit WR, Fields HW, Sarver DM. Contemporary orthodontics. St Louis: Mosby; 2013.
Gurkeerat singh. Texbook of orthodontics. Second edition. Jaypee Brothers; 2007.
