این نوع ایمپلنت ها توسط Linkow طراحی و توسعه یافت و در ده های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ به صورت کلینیکی مورد استفاده قرار گرفت. این نوع ایمپلنت ها پس از بلند کردن فلپ موکوپریوستئال و آماده سازی کانال با فرزهای چرخشی با سرعت بالا درون استخوان فک قرار داده می شوند و درون حفره ی باریکی tapped می شوند. چند هفته پس از ترمیم پروتز ثابت با روش کلاسیک ساخته شده و روی چندین پست بیرون آمده از موکوپریوستیوم سمان می شوند.
منبع:
Michael G. Newman, Henry Takei, Perry R. Klokkevold and Fermin A. Carranza.Newman and Carranza’s Clinical Periodontology. 13th ed. Elsevier.2019.ch74 p4027
منابع پیشنهادی جهت اطلاعات بیشتر:
