همه ی دندانها کمی لقی فیزیولوژیک دارند که در دندانها و در زمانهای مختلف متفاوت است. بیشترین لقی دندانها در زمان بیدار شدن از خواب در صبح است که در نتیجه ی کمی اکستروژن دندانها ناشی از تماس اکلوزال محدود در خواب است وبا بیدارشدن و نیروهای اینتروژن ناشی از جویدن و بلع به تدریج کاهش می یابد. دندانهای تک ریشه لقی بیشتری از دندانهای چند ریشه دارند و انسیزورها بیشترین لقی را دارند. عمدتا لقی در جهت افقی است اما لقی در جهت آگزیالی هم با درجات کمتر رخ می دهد.
O'Leary TJ. Tooth mobility. Dent Clin North Am. 1969;3:567. Parfitt GJ. Measurement of the physiologic mobility of individual teeth in an axial direction. J Dent Res. 1960;39:608.
Perlitsch MJ. A systematic approach to the interpretation of tooth mobility and clinical implications. Dent Clin North Am. 1980;24:177.