اسپلینت اینتر اکلوزال به فرم نعل اسبی و معمولا از اکریل ساخته می شود. موارد کاربرد آن عبارتند از قرارگیری صحیح فکین حین جراحی ارتوگناتیک، برقراری روابط اکلوزال با ثبات، و افزایش ثبات قوس در موارد جراحی سگمنتال.
این اسپلینت طی روند مدل سرجری و بر اساس اعمال طرح درمان بر روی کست ها ساخته می شود. اخیرا روش های CAD-CAM در ساخت راحت تر و دقیق تر اسپلینت جراحی موثر بوده اند.
به طور کلی دو نوع اصلی اسپلینت جراحی وجود دارد:
- Intermediate Splint (Maxillary Positioning Splint)
در جراحی های Bimax طی Model Surgery ابتدا فک بالا به موقعیت مطلوب جابجا شده و این اسپلینت ساخته می شود. طی جراحی، تعین موقعیت صحیح فک بالا با کمک این اسپلینت و فک پایین دست نخورده درموقعیت hinge صورت میگیرد.
- Final Splint (Mandibular Positioning Splint)
- بعد از تعیین موقعیت فک بالا، یا در مواردی که جراحی صرفا بر فک پایین انجام می شود از این اسپلینت جهت تعین موقعبت صحیح فک پایین استفاده می شود . همچنین کاربرد آن به ثبات روابط فکی متعاقب جراحی کمک می کند.
به منظور افزایش دقت، ضخامت اسپلینت باید در حد ۱ الی ۲ میلی متر حفظ شود. معمولا جهت اتصال اسپلینت به قوس فکی سوراخ هایی در لبه خارجی آن تعبیه می شود.
Wong BW. Innovations in orthognathic splint construction. J Clin Orthod 1985;19(10):750-6.
