قابل پیش بینی ترین تکنیک کاهش عمق پاکت است. این جراحی به خرج بافت استخوان و سطح اتصالات انجام می شود.ارزش این روش جراحی با حضور وشکل و کمیت بافت های استخوانی ومیزان قابل قبول از دست رفتن اتصالات محدود می شود. منطق اصلی این جراحی بر این اساس است که ناهماهنگی در سطح و شکل لثه و استخوان موجب استعداد عود عمق پاکت بیمارپس از جراحی می شود. هرچند این مفهوم کاملا پذیرفته شده نیست و موجب القای از دست رفت استخوان رادیکولار در فاز ترمیم می شود و گزینه ی درمانی منطقی ریکانتورینگ استخوان در برخی موارد است. هدف این جراحی شکل دهی استخوان مارژینال به نحوی است که مشابه استخوان آلوئلار آسیب ندیده توسط بیماری پریودنتال شود.
Michael G. Newman, Henry Takei, Perry R. Klokkevold and Fermin A. Carranza, Dr. ODONT.Newman and Carranza's Clinical Periodontology. 13th ed. Elsevier.2019.ch62 p3460-3461.