این واژه مشتق از فعل لاتین Attritum به معنی عمل کشیدن سطحی بر سطح دیگر است. در دندان پزشکی به از دست رفتن ساختار دندان های شیری یا دائمی در اثر تماس فیزیکی دندان با دندان یا ترمیم مقابل آن طی جویدن و بستن دهان می گویند. درجات خفیف Attrition فیزیولوژیک بوده و با افزایش سن بیشتر می گردد. در این موارد نیازی به درمان نمی باشد. زمانی که میزان از دست رفتن دندان زیاد باشد و سبب بروز مشکلات زیبایی و فانکشنال گردد این پروسه پاتولوژیک می گردد. عادات جویدن، تماس های پیش رس دندانی (مثلا در اکلوژن Edge-to-Edge) و کیفیت ضعیف مینا (در مواردی مثل هیپوپلازی مینایی، فلورزیس و دنتیژنوزیس ایمپرفکتا) سبب تشدید این عارضه می گردند. سطوح اکلوزال و لبه اینسیزال دندان ها اغلب درگیر می شوند و گاهی سطح لبیال ثنایا های فک پایین و سطح لینگوال ثنایا های فک بالا مبتلا می گردد. سطوح پروگزیمال دندان ها نیز در اثر حرکات عمودی دندان ها طی فانکشن مبتلا می گردند که طی زمان می تواند سبب کاهش طول قوس دندانی گردد.
Neville BW, Damm DD, Allen CM, Bouquot JE. Oral and maxillofacial pathology. 3rd edition, Saunders Elsevier 2008.
Carranza FA, Newman MG, Takel HH, Klokkevold PR. Clinical periodontology. Elsevier Saunders, 12TH edition 2015
